Urge for going

A więc powróciłam. Dość nieoczekiwanie, nawet jak dla samej siebie, ale z radością. Półtora roku temu spędziłam w Portugalii sześć dni, teraz z uśmiechem przypominam sobie dźwięki, obrazy, grę słońca na błękitnych kafelkach budynków. Inny rytm niż hiszpański, chyba bardziej mi odpowiada taki zwykły spokój, niż gorączkowe narwanie Hiszpanów. To były tylko trzy dni, ale spokojnie wystarczyło na porządny wypoczynek. Doleciałam do Porto, stamtąd złapałam bezpośredni autobus do Bragi, a na dworcu już czekał na mnie mój portugalski gospodarz, Luis. Słońce oślepiało, ale nie paliło, zieleń pagórków koiła oczy. Fajnie jest tu znowu być. Braga jest wypełniona dźwiękami kościelnych dzwonów, mówią o niej – rozmodlone miasto, na każdym kroku inna zabytkowa kapliczka, czy kościół, wszystko perły architektury. Bielą się mury, błyskają kafelki, niezliczone wieże strzelają w niebo na Bożą chwałę, pysznie zdobione na złoto, na barokowo, na bogato. Katedra trochę mnie zaskoczyła – nie miałam...

To były cztery dni. Słoneczno-deszczowe piękne dni wypełnione dzwonkami rowerów i śmiechem Anmara. Bolał mnie brzuch ze śmiechu i przejedzenia. Wszystko bez pośpiechu, spokojnie (oprócz ostatniego sprintu na lotnisko...), bardzo północnoeuropejsko. OK, to na pewno nie była typowa wycieczka, chociaż plan A miałam opracowany i nawet chciałam go zrealizować. Przyleciałam na Schiphol po praktycznie nieprzespanej nocy i od razu otrzeźwił mnie chłód. No tak, witamy na północy. Anmar, mój amsterdamski gospodarz, miał mnie odebrać z lotniska, ale mu nie wyszło, więc kierowana jego dość precyzyjnymi instrukcjami dotarłam do Centraal Station. Centrum Amsterdamu oświetlone upartym słońcem przedzierającym się przez chmury okropnie mi się spodobało. Pierwsze wrażenie - wszystko zrobione jest z polukrowanego piernika! Brązowe fasady z białymi wykończeniami, słodko i uroczo. Tramwaj kręcił się po mieście, a ja miałam czas na poznawanie. Amsterdam tram touristic. Kanały, mosty i ROWERY. Dzie...