Urge for going

Rissani było pełne wody po nocnym deszczu. Stałam na brzegu jednej z kałuż i zastanawiałam się co teraz, kiedy obok mnie pojawił się młody chłopak i powiedział, żebym za nim poszła, a on zaprowadzi mnie do Mohammeda. OK, obcy dzieciaku, no to idziemy. Skąd wiedział, że ja to ja i że będę dokładnie w tym, a nie innym miejscu? Cała wieś się za mną oglądała, kiedy szłam za moim przewodnikiem w kompletnie nie znanym mi kierunku. "Mohammed nie przyjedzie po ciebie, powiedział, ale zamówimy ci taksówkę. Daj mi pieniądze." Grzecznie dałam mu plik banknotów, on się uśmiechnął, wybrał jeden i poszedł dosłownie zamawiać taksówkę. Podjechał samochód, Hassan (oczywiście, że Hassan, oni chyba nie mają innych imion...) wręczył kierowcy pieniądze, a ten odjechał w nieznanym kierunku. Gdybym nie była tak bardzo zmęczona, to bym się zdenerwowała, a tak to tylko poczekałam na wyjaśnienie. Taxi pojechało do centrum, zebrać więcej osób, ale jedno miejsce będzie na mnie czekało w samochodzie, m...

Z Marakeszu wybrałam się na wycieczkę, nie mam jeszcze tyle odwagi i przekory, żeby poruszać się po aż tak obcym kraju całkiem sama. 3 dni, autokar, all included (tiaa...) cena przystępna i jedziemy. Kierowca, niski pękaty facet w szarym dżelabie z kapturem (dżelaba to wierzchnia szata, taka długa sukienka/koszula noszona przez mężczyzn i też kobiety) nie mówił, o dziwo, po angielsku, a może nie chciał, odmawiał włączenia ogrzewania, szyby parowały, bo było strrrasznie zimno, a ja się pociłam ze wściekłości i nerwów, bo on wycierał te szyby prowadząc busa jedną ręką po tych przerażająco wąskich krętych drogach Altasu. Ale widoki trochę wynagradzały niedogodności podróży. No i fakt, że siedziałam z przodu, z doskonałym widokiem na wszystko. WSZYSTKO! Przyjechaliśmy do Ait Benhaddou, wioski wpisanej na listę UNESCO, pięknej i dla mnie super egzotycznej. Glina, zero dogodności cywilizacyjnych typu prąd czy kanalizacja. Za to przy rzece pasły się wielbłądy. Zwiedziliśmy kręte...

Dlaczego Maroko? A dlatego, że miałam styczność z tyloma ludźmi stamtąd i to doświadczenie nie było za bardzo pozytywne. Ale to niemożliwe, żeby cały kraj był nieudany, więc pojechałam sprawdzić. Marrakesz. Jeszcze nie zdążyłam dojechać do hostelu, a już się zaczęło. Zamówiłam wcześniej odbiór z lotniska, żeby tak na dzień dobry nie błąkać się po obcym kontynencie. Kierowca miał gęste wąsy i dywan z wielbłąda z mnóstwem zabawek na tapicerce przed kierownicą. Śmiał się, że przypinam się pasami, ale po 5 minutach wiedziałam, że była to słuszna decyzja. Na szerokiej drodze prowadzącej do centrum nie było żadnych linii oddzielającej pasy, samochody wymijały się ze wszystkich stron, manewrując pomiędzy dziesiątkami przeładowanych motorów, rowerów, wozów i osiołków. Dalej odebrał mnie Ali z hostelu i poprowadził labiryntem uliczek do Riad Marrakech Rouge. Hostel był piękny, pełen ozdób i kolorów, z mnóstwem poduszek i kwiatów. I bardzo bardzo zimny. Na powitanie dostałam gorą...

Gijon i Cabo de Peñas Grająca niebem mgła, wszystko ukryte pod miękkim tajemniczym puchem. Pojawiłam się w Gijon rano - szaro, zimno, niezbyt zachęcająco. Ponure chmurzyska pędziły znad zatoki by szczelnie ukryć w swojej burości cały horyzont. Powietrze było gęste od mgły, odgłosy przytłumione. I nagle - oślepiający błękit, kryształowa przestrzeń, ostrza skał odcinające morze od czystego nieba. Chmury popędziły dalej. Wahałam się jakieś 30 sekund, czy dać się zabrać na wycieczkę do Cabo de Peñas. W końcu poznałam mojego przewodnika niecałą godzinę wcześniej, nic o nim nie wiem, ale ciekawość zwyciężyła. I tak chciałam tam jechać, a nie miałam za bardzo jak - brak autobusów, pociągów, a na nogach za daleko. Więc pojechaliśmy. Zatrzymaliśmy się na obiad w Candas, małym nadmorskim miasteczku wtulonym z skalistą zatokę. Smażone świeże sardynki, zimne piwo i leniwe południową sjestą miasteczko... Pełen relaks. Rozmowa z moim kierowcą - przewodnikiem średnio się kleiła, mimo...

Oviedo Po poranku w Aviles zjawiłam się w Oviedo i zabrałam się za zwiedzanie. Do spotkania z moim gospodarzem miałam klika godzin co postanowiłam wykorzystać na maksa. Mój wewnętrzny kompas poprowadził mnie do centrum, które mnie kompletnie rozbroiło. Na każdym rogu, placyku, skwerku stoją pomniki, rzeźby, postacie-symbole. Przesympatycznie! Spotkałam rybaka, mleczarkę, wielki tyłek, no i oczywiście Woody'ego Allena. Z niecierpliwością rozglądałam się wokół by odkryć kolejne figurki, a było ich mnóstwo, serio.  No i w końcu tak się zmęczyłam, że po tych wszystkich pomnikach i obskoczeniu (bo nie można tego nazwać zwiedzaniem) wszystkich ważniejszych zakątków, oraz po baaardzo obfitej fabadzie (taka nasza fasolka po bretońsku - nie polecana w upało, o nie... ale przecież trzeba było spróbować lokalnej kuchni, nie?), ułożyłam się na zielonej trawce pod małym preromańskim kościółkiem i zasnęłam jak kamień na dwie godziny. Z odpoczynkiem wróciła mi siła do zwiedza...

Aviles No to się zaczęło. Jestem w Asturies, wcześnie rano, miasto budzi się powoli do życia, słońce powoli wlewa w nie energię, a ja powoli się odprężam po całym tygodniu pracy. Puste, senne uliczki, czarujące i tak inne od szalonej Barcelony czy Madrytu pyszniącego się swoją królewskością. Z wybiciem 09.00 miasto jakby się ocknęło i ruszyło, wskazówki zegara pchnęły je do działania, a dzwony popędziły. A ja dalej w bezruchu, dalej senna, bez planu ale za to z całym wolnym czasem na poznawania Asturii. Kręciłam się po wąskich uliczkach Aviles, wypełniona jego małomiasteczkowym spokojem (mimo że to jedno z trzech największych miast Asturii), aż w końcu po drugiej stronie rzeki zaskoczył mnie kompleks biało-żółtych budynków w dość kosmiczynych kształtach. Międzynarodowe Centrum Kultury Oscara Niemeyera. Audytorium jak przekrojone jajo, wieża na chudej nóżce owinięta spiralą schodów i "przestrzeń otwarta dla ludzkości" - całość pasuje jak pięść do nosa, jeśli pop...